Ik had er lang naar uitgekeken. Eindelijk brak de dag aan waarop ik zou vertrekken. De avond van tevoren al het meeste klaar gezet. Even douchen en de laatste spulletjes in mijn koffer. Ik had er zin in en pakte mijn spullen en vertrok naar Schiphol.
Het was een enorme reis. Na een lange vlucht aangekomen in Manila. Toen naar een andere luchthaven voor mijn vlucht naar Iloilo. Wat een gedoe. Overal vertraging in de Filippijnen. toen ik landde in Iloilo wist ik niet wat ik zag. We landen gewoon in een open veld afgezet met houten planken zoals we vroeger in een western konden zien. Toen met vervoer naar de plek waar ik zou logeren. Het was een hele belevenis, alles krioelde op straat en moest daar aan wennen.
Het project
In de ochtend naar Trapiche, Oton, Iloilo. Ondanks dat het maar 15 km ver was, deden we er anderhalf uur over. Wat een verkeer! Het schoot niet op, maar toch genoot ik van de belevenis. Eindelijk kwam ik aan waar ik moest zijn. Het was zoals ze daar zeggen ‘in the province‘. Het deed me gelijk denken aan mijn kinderjaren in Belgie. Daar hadden we achter ons huis allemaal velden met allerlei gewassen. Hier dus niet, wat rijstvelden en open ruimte. Ik genoot met volle teugen van wat ik mocht ervaren.
Nederlands 
English